อิสระที่ใจไม่ใช่ที่ปีก

คำโบราณกล่าวเอาไว้ว่า นกขาดขน คนขาดเพื่อน จะยิ่งใหญ่นั้นยาก
.
เมื่อใดที่ความยิ่งใหญ่ในอาชีพหน้าที่การงานได้มาครอบครอง ความมีอิสระ (Freedom) เหมือนถูกจำกัดพื้นที่ให้แคบ (Limitation of Life’s space) ทุกจังหวะดูจะเต็มขังไปด้วยความระมัดระวัง เหมือนกำลังแบกความรับผิดชอบเอาไว้ตลอดเวลา

เมื่อภาระยังละไม่ลง ยังปลงไม่ตก ก็ต้องยกใจให้เป็นอิสระจะดีกว่าไหม ? สองปีกที่กางแบกรับน้ำตัวคราวทะยานขึ้นสู่ที่สูง ต้องแข็งแรงพอที่จะผ่านแรงต้านของลมบนไปให้ได้ และไม่ต่างกับร่างกายและจิตใจของคนเรา ซึ่งต้องแกร่งพอ ๆ กัน จึงสามารถนำหมู่คณะหรือองค์กรเจริญขึ้น

อิสระที่ใจ ไม่ใช่ที่ปีก ทางรอดในสมัยที่มนุษย์ถูกห้อมล้อมเอาไว้ด้วยสื่อสารสนเทศ ที่เข้ามารุกและวางหมุดหมายในพื้นที่ชีวิตได้ทุกเสี้ยววินาทีนั้น จำเป็นต้องมีวิธีตั้งรับ ปรับให้พอเหมาะพอดี และเพียงพอที่ใจจะมีอิสระได้บ้าง มิเช่นนั้น เราจะไม่ต่างอะไรจากนกที่มีขน แต่ถูกขังอยู่ในกรง ขาดอิสรภาพในการท่องไปในดงธรรมชาติอย่างน่าเสียดาย
.
พอ.สุทัศน์